Davranışlar niyetlere göre değerlendirilir

Bayram sevinciyle kalktığımız ve iyi niyetlerimizle, eş-dostla bayramımızı eda etmeye gayret ettiğimiz bir bayramı daha geride bıraktık.

“Niyet hayır, akıbet hayır” meşhur sözün ifadesiyle akıbetimiz de hayır olur düşüncesindeyiz.

Rabbim nice güzel bayramlara eriştirsin…

Nedense bugün, içimden “niyetler”i irdeleme hissi oluştu, paylaşayım istedim.

“Her işin başı besmeledir” nebevi ölçüsünü biliriz.

Aynı ölçüyle, “her işin sonu/değerlendirilmesi de niyettir!”

Şöyle ki: Samimi niyet, evinde oturanı cihad meydanlarında savaşanlara eş tutar…

Hiçbir amelde bulunmayanı veya yatağında yatanı bile yeri gelir en değerli olan şehitler makamına çıkarır.

İyi ve temiz bir niyet, belalara set olur, kazalardan beri kılar ve uzağı yakınlaştırır, zorlukları kolaylaştırır.

Yapmadığına iyilik yazdırır, yapacağına da kat kat sevap kaydeder.

Niyetinde samimiysen ağzından kötü söz çıksa da Allah onu kötülük yazmaz, doğruluk hanene artı kaydeder.

Kötü niyet, peygamber ordusunda olsan da seni cehenneme düşmekten kurtaramaz!

Peygamber mescidinde, peygamberin arkasında beş vakit namaz kılsan dahi cenneti nasip eylemez!

Ağzınla doğruyu söylemekten yorulsan da niyet çürükse, Allah söylediğini doru değil yalan sayar.

Bütün dünya anlı şanlı, mücahit ve şehit bilse de yüz üstü ateşe girmekten kurtulamazsın…

Malının hepsini fakir fukaraya dağıtmış olsan; yollar, köprüler ve mescidler inşa etsen de Allah katında beş para etmez yaptıkların…

İlmiyle nam salsan, allameyi cihan bilinsen de Âlim olan Allah katında cahil kadar değer taşımaz olursun.

İyi niyetten yoksun olan, ağzıyla kuş tutsa da Allah katında yalancıdır ve bu hali açığa çıkmaya mahkûmdur.

İyi niyet sahibi kötülük sanılandan dahi güzellik bulabilirken kötü niyet sahibi dünyaları versen de razı olmaz, her güzellikten hır gür çıkarır, ortalığı fesada verir. 

Yüce Allah şöyle buyurur: “Kurbanların ne etleri, ne de kanları Allah’a ulaşır. Allah’a sadece sizin ihlâs ve samimiyetiniz ulaşır.” (Hac 37)

İYİ NİYETE DAİR ÖRNEKLER

Efendimiz (s.a.s.)  hicret esnasında, “Ya Resulallah! İçimiz de mal veya başka amaçlarla hicret edenler var, ne dersiniz?” sorusuna: 

 “Yapılan işler niyetlere göre değerlenir. Herkes yaptığı işin karşılığını niyetine göre alır. Kimin niyeti Allah’a ve Resûlü’ne varmak, onlara hicret etmekse, eline geçecek sevap da Allah’a ve Resûlü’ne hicret sevabıdır. Kim de elde edeceği bir dünyalığa veya evleneceği bir kadına kavuşmak için yola çıkmışsa, onun hicreti de hicret ettiği şeye göre değerlenir.” (Buhârî, Müslim)

Nitekim Allah Teâlâ şöyle buyurmaktadır: “Kim Allah yolunda hicret ederse, yeryüzünde gidecek çok yer de bulur, genişlik de. Kim Allah’a ve Peygamberine hicret etmek amacıyla evinden çıkar da sonra kendisine ölüm yetişirse, şüphesiz onun mükâfatı Allah’a düşer...” (Nisa 100)

Resûlullah (s.a.v.) şöyle buyurmuştur: “İzzet ve celâl sahibi Allah şöyle buyurdu: ‘Kulum iyi bir iş yapmaya niyet eder de yapmazsa ona bir iyilik (sevabı) yazarım. Ama onu yaparsa on kattan yedi yüz kata kadar iyilik (sevabı) yazarım. Eğer (kulum) bir kötülük yapmaya niyet eder de yapmazsa onu (bir günah olarak) yazmam. Fakat onu yaparsa ona bir kötülük (günahı) yazarım.’ ” (Buhârî, Müslim)

Ammar bin Yasir, müşriklerin elinde işkence altında küfür söz kullanmak zorunda kaldığını peygamberimize sormuştu. Resulullah (s.a.s.) onun imanından bir kayıp olmadığını kendisine haber vermişti.

Bir keresinde sefere çıkan peygamber ordusuyla beraber, mazeretleri sebebiyle orduya katılamayanlar olmuştu. Efendimiz onlar için şöyle buyurmuştu: “Medine’de bize katılamayan öyle kimseler kaldı ki geçtiğimiz her dağ yolu ve vadide onlar da bizlerle beraberdi. Mazeretleri onların (bizimle gelmelerine) engel oldu.”

Yine bir gazvede müşriklerin safından bir adam gelip, Müslüman olmuştu, akabinde karşıdan gelen bir okla, bir namaz dahi kılmadan şehit düşmüştü. Sahabe, “Vay be, adam bir amelde bile bulunmadan cennete girdi…” diye hayretlerini gizleyemiyordu.

KÖTÜ NİYETE DAİR ÖRNEKLER

Münafıkların başı Abdullah bin Übey ve benzerleri beş vakit namazı Allah Resulünün arkasında kılıyorlardı. Buna rağmen Allah Teâlâ, Efendimize “onlar hakkında istiğfar dileme” buyuruyordu.

Ve onların yalancı olduklarını şöyle haber veriyordu:

“Münafıklar sana geldiklerinde, ‘Tanıklık ederiz ki sen gerçekten Allah’ın elçisisin’ derler. Senin hiç kuşkusuz kendi elçisi olduğunu Allah elbette biliyor; ama Allah tanıklık eder ki münafıklar kesinlikle yalan söylemektedirler.” (Münâfikûn 1)

Resulullah’ın ordusunda şehit olduğu bilinen birisine Allah Resûlü, “Hayır o cehennemliktir. O ‘ne kadar cesur bir adamdır’ densin diye savaştı…” buyuruyordu.

Kıyamet günü gösteriş için malını veren, ilmiyle kibirlenip gösteriş yapan ve ne kadar cesur bir adamdır desinler diye çarpışıp şehid sanılanlara “Hayır bu yalan söylüyor, atın bunu cehenneme…” denilecek.

Allah bizi niyetiyle, ameliyle salih olan kullarından eylesin.