Vazifemiz de büyük, vebalimiz de…

Allah’ın adıyla…

*

Küreselleşme, kültürel çözülmeyi beraberinde getiriyor. Ancak her toplumun kendi tarihinden esinlendiği, doğal yollarla oluşan siyaset üstü ilkeleri vardır. Bu sayede bir toplum kültürel çözülme yaşasa bile körü körüne başka milletlerin peşinden koşmaz, kendi kimliklerini muhafaza ederler.

İşte bizde bu yok; tarihimizden süzülen, Müslüman Türk milletinin etrafında birleşebileceği siyaset üstü ilkelerimiz yok. Dünün çocuğu ABD’nin, orta doğunun gayri meşru çocuğu İsrail’in, Konrad Adenauer’den bu yana tam teslimiyet politikası izleyen Almanya’nın bile siyaset üstü ilkeleri var.

Bizim yok.

Kemalizm ile tarihi tekamülümüze bir bıçak vuruldu ve yeni bir Türk kimliği oturtulmaya çalışıldı. Bugün sokakta fraklı ve fötr şapkalı erkekler göremiyorsanız, bu proje başarısız olmuş demektir. Ancak projenin bir bölümünün başarısız olduğunu söyleyemeyiz; geçmişle bağlantısı kalmayan Türk toplumu.

(İsmet İnönü’ye atfedilen bir sözde, Türklerin Osmanlı ile bağlantısının kesilmesi için harf inkılabının şart olduğu söylenir…)

Bu yarı başarılı, yarı başarısız proje kimliksiz bir toplumu da beraberinde getirdi. Arafta kaldık.

Batılı mıyız, doğulu muyuz belli değil. Batılı gibi giyinen, doğulu gibi düşünen insanlarız. Üstelik batı giyinmeyi, doğu düşünmeyi terk etti.

Bugün küllerinden yeniden doğmaya çalışan bir Türk toplumu var. Bu doğumun sancısını yaşıyoruz. Ancak belli bir plan, belli bir proje, belli bir istikamet çevresinde ilerlemiyor bu toplum. Son yıllarda özellikle teknoloji alanındaki gelişmeler, savunma sanayisi alanındaki üretim seferberliği, uluslararası İHA/SİHA/TİHA pazarının yarısından fazlasını ele geçirme…  vs. bunlar harika gelişmeler.

Ancak bu gelişmelere neden olan şey, tarihin bize yüklediği, “Büyük Ülkü” vazifesi. (Büyük Ülkü için bu yazımıza bakınız.) Planlı bir yönetimin neticesi değil.

Plansız, programsız ilerlediğimizde dahi neler yapıyoruz. Üstelik bunu, Mustafa Kemal’i yıllardır istismar eden, onun, “Hayatta en hakiki mürşit ilimdir, fendir” sözünü dillerine pelesenk eden kemalistler yapmıyor. Bunları, “İzinden gittiğimiz, yoluna hayatımızı adadığımız tek insan Resulullah Efendimizdir” diyenler yapıyor. Cefasını Müslümanlar çekiyor, sefasını kemalistler sürüyor.

Plansız, programsız bu kadar başarılı olan bir toplum, Müslüman ideologlar tarafından yönlendirilse 20 yılda süper güç olurduk.

En büyük eksikliğimiz de bu; Müslüman ideolog yok. Sözü herkesçe dinlenen bir mütefekkir kalmadı. Bölündük. Giderek de bölünüyoruz. Bir halife, bir imam, bir önder yok bu camiada. Başkan Erdoğan’ın, “Sosyal ve kültürel iktidarımız konusunda sıkıntılarımız var” sözü de bunun itirafı aslında. Kültürde yokuz.

Okuma oranlarına bakın, mütedeyyinler sekülerlerden daha fazla kitap okuyorlar. Ancak olay tefekkürde bitiyor. Okumakla yetiniyoruz. Düşünüp hayata geçirme noktasında sorunluyuz.

Büyük Ülkü’nün bize yüklediği vazifenin ağırlığını hisseden önderlere ihtiyaç var. Bunun dev bir sorumluluk olduğunun farkındayım. Ancak bu sorumluluğu yüklenebilecek olgunluğa ulaşmamız lazım. Çünkü bu vazifeden kaçmak, bu kapasiteye sahip Müslümanların boynunda bir vebaldir.

Türkiye ayağa kalkmadan dünya Müslümanları kalkamaz.

Herkes önce kendi hayatına, sonra ailesine, sonra topluma faydalı olma bilinciyle hareket etmeli.

Biz Müslüman’ız. Cabir b. Hayyan’ı, Ebû Bekir er-Razi’yi, Harezmi’yi, İbni Haldun’u ve daha birçok bilime yöne veren insanları yetiştiren bizleriz.

Vazifemiz büyük. Ama, “Bana güvenin, bana dayanın” diyen Allah, bizim vazifemizden, yükümüzden çok daha büyük.

Sorumluluk alma vakti geldi.

Ve minallâhi-t Tevfîk!