Zoruna gitmiş!
Bundan önce yazdığım bir yazıda şöyle demiştim: “Fındık fiyatı Giresun kalite 132 TL oldu. Bu dört dolara tekabül ediyor. İki ton ve üzeri fındık toplayan bundan kâr eder. İki tonun altında fındık toplayan kâr edemez. Çünkü masraf bir hayli fazla. Ama buna da şükür. Demek devletimizin gücü buna yetiyor. Daha zengin olsa daha iyi olur.”
Benim bu yazıma sinirlenen bir okuyucum, “Sen şehire inme seni üzerim” demiş. Demek beni iyi tanıyor ve nerede olduğumu biliyor.
Beni nasıl üzecek bilmem ama ben onun bilmediği bazı hakikatleri de burada yazayım.
Yazayım ki beni iyice üzsün.
Fındık kabuklu bir yemiş. Adı üstünde yemiş. Her zaman yenmez. Hem hasta eder alışık olmayanı hem de bıktırır. En kaliteli fındık Giresun tombulu olduğu halde o bile tazeyken yenir, bayatken yenmez; yağlığa ayrılır:
Saniyen Giresun’da ve başka yerlerde sabah kahvaltısında zeytin yiyor muyuz? Evet. Fındık yiyor muyuz? Hayır. Ya öğle yemeğinde? Hayır.
Fındık Almanya’ya satılan bir ürün. Çünkü çikolata sanayii orada.
Giresun küçük bir kasaba iken Bissany’nin fındık fabrikası varmış. Giresun’da Alman Bankerler cirit atıyormuş. Katolik ve Protestan Kiliselerinin olması da bundan.
Samsun daha bir köy iken Giresun’da Osmanlı bankası mevcutmuş. Demek ki Almanlar o tarihten beri fındıkla ilgili. Bu ilgilerinden ötürü de dünya fındık sanayii ellerinde. Neden olmasın? Altı trilyon ihracatı olan bir ülke. Sen heykelle uğraşırken adam çikolata fabrikası kurmuş ve pazarlamış. Senin ihracatın henüz iki yüz seksen milyar oldu. Uyan.
Almanya’nın her yöresinde fındık yetişir. Nitekim ham (aşısız) fındık her tarafta var. Ama yetiştirmemiş. İyi ki yetiştirmemiş. Şükür.
Fındık üretilen vilayet sayısı kaça çıktı? Say bakalım: Artvin, Rize, Sinop, Kastamonu, Zonguldak, Karabük, Düzce, Bolu, Sakarya, İzmit… Hatta Bingöl de bile… Peki burada yaşayanlar fındık yağı kullanıyor mu? Hayır. Çünkü pahalı.
Kime yedireceksin?
Bir zamanlar Fiskobirlik bazı fındık mamülü üretti. Bugün piyasası çok düşük. Rağbet yok. Bir zamanlar da kendi fındığımıza biz sahip çıkmalıyız sloganıyla düğün ve özel günlerde iç fındık dağıtıldı. Sonra ondan vaz geçildi. Çünkü pahalı.
Almanya’da bademin iki yüz gramı 0,79 cent. Yüz gram iç fındık Türk Bakkallarında dört dolar. Kim alıyor? Hiç.
Almanya’dan bir örnek daha vereyim: Almanya kabak çekirdeğinden, ayçiçeğinden, cevizden, bademden, fındıktan çikolata üretmiş. En pahalısı fındık. O özel hediye. Diğerleri çocukları teselli etmek için. Almanya’daki Türk Bakkallarında ham ABD fındığı satılıyor. Çünkü ucuz.
Devlet büyük bir ailedir. Sen bir kasaba yönettin mi? Ailenin de zor zamanı olur var zamanı olur. Devlet de öyle. Devletimiz şu anda zor zamanda. On bir vilayet, köyleri ve ilçeleriyle yıkıldı. Rusya Ukrayna arasındaki savaş yıllardır devam ediyor. Ölen sayısı elli bini bulmadı. İsrail on aydır Filistin’i bombalıyor, elli bini bulmadı ölü sayısı. Ama Türkiye’de bir gecede elli bin insan öldü. Bu da kayıtlara geçen. Ne yapsın devlet. O illerdeki insanlar bizim kardeşimiz değil mi? Yalçın, kepez yerlere şehirler kuruyor. Alt yapı götürüyor. Elektrik, su, doğalgaz götürüyor. Ayrıca o yıkılan şehirlerdeki enkazı kaldırıp oraları gayrı meskun hale getiriyor. Az mı? Senin vatandaş olarak fedakarlık yapman gerekmiyor mu?
Dört dolar olması CHP Genel Başkanı Özgür Özel’in isteğiydi. Dört dolar oldu işte. Ama CHP’ye hiçbir konuda güvenilmez. Şimdi ağız değiştirip 160 TL’den bahsediyorlar.
Çin’e bile fındık satmaya başlayalı şurada on beş yıl oldu. O da Yahudi tüccarların marifetiyle.
Şimdi beni üz. Ama sen zararlı çıkma. Marifetin varsa çikolata fabrikası kur.
Kim istemez daha fazla olmasını. Ama fındığı tüketen böyle istiyorsa üreten ne yapsın? Vesselam.