EY İNSAN! ALA KÜLLİ HAL ÖLECEKSİN!
Yine bir bayram. Yine bir Arefe…
İnananlar mezarlıklara dolup taştılar. Ölülerine dualar okudular. Fakat kimse çok sevdiği anneleri, babaları veya evlatları ne yapıyor, iyi halde midir, cesedi çürüdü mü; mezarlarını açıp bakmadı. Böyledir insanoğlu. Çok sevdiği kişiyi toprağa koyar da toprakta durumu nedir merak etmez veya edemez. Çünkü mezarı açmak ancak mahkeme kararına veya Bakanlar Kurulu Kararına göredir.
İnsana iki şey emanet verilir. Birisi beden, diğeri ruh. Beden topraktandır ve toprak tarafından emanet verilir. Ama ihanet etmeyen toprak bedeni sürekli besler. Tüm vücudumuza giren gıdalar toprağa aittir. Diğeri ise ruh… O Allah’ın bir parçasıdır. Allah ölümsüz olduğundan ruh ölmez.
Her iki emanet eden de emanetini gün gelir geri alır. Dünyada da öyledir.
Emanet edilen şeyler zamanı doldu mu geri alınır. İnsanın ölüm saati geldi mi toprak verdiği emaneti geri alır. Çürümek ve toprağa karışmak üzere toprağa gider. Ruh ise geldiği yere, Allah'a döner. Çünkü ondan gelmiştir. Ruhun ölümsüzlüğünün bir ispatı da rüyada öleni görebilmemizdir. Rüya yani ruh aleminde öleni görürüz.
Ölen ile ilgili felsefi okumalar hiç açıklama yapmaz. Yapamaz. Ölüm ile ilgili en doyurucu izahı İslam Dini yapmaktadır. Ölüm sonrası hayat insan için bir muammadır. Din her ne kadar izahatta bulunsa da oraya gidip gelen yoktur. Anlatılan ve öğrenilen şeylerin doğru olup olmadığını yaşayarak test imkanı yoktur.
“Ölüm geldi mi ne var korkacak, Korkular biter” diyor Necip Fazıl. Gerçekten de öyle. Ölüm korkusu biter. Başka bir korku başlar mı başlamaz mı, onu ölenler bilir.
Her insan ala külli hal ölecektir. Buna inanmamak beyhudedir. Ne kadar dirensen de ölüm, insanı en hassas olduğu noktadan yakalar. Önce hasta eder, zayıflatır sonra ölüm… İtiraz da edemezsin karşı da koyamazsın.
Bugün mezarlıklar doldu taştı. Kimi ağladı. Eski günleri yad etti. Kimi dua okudu. Kimi mezarı ve mezarlığı temizledi. Çünkü tarafsız, gösterişsiz, havasız bir şehir. Ne ırk farkı var ne de renk…Ne geçim kaygısı var ne siyaset tartışması…
Kimse ölen annesiyle bir gece mezarı başında kalamıyor.
Çok yaşlanmak iyi değil. İnsanın ideali sona eriyor. Hayata dair beklentileri sona eriyor. Adeta ölümü bekleyen bir yavru gibi. Allah ölümün de ömrün de hayırlısını versin.
KURBAN BAYRAMI
Türkiye'de her yıl yaklaşık 3 milyon koyun, 1 milyon da sığır kurban ediliyor. Her sığır en fazla yedi kişiye taksim edildiğine göre, bu sayı 10 milyon kurbana ulaşıyor.
Üçe pay edilmesi gerek. Genellikle ikiye pay ediliyor. Bir pay eve diğer pay kesmeyene. Bir kişi iki kesmeyene pay verse 30 milyon yapar. Her evde dört kişi bu kurban etinden tatsa 120. 000.000 yapar. Bunu 70 milyona indirelim. Her yıl 70.000 milyon kişiye et vermek. İşte İslam budur. Polis zoruyla değil, jandarma zoruyla değil, devlet zoruyla değil. Tamamen kendi rızanla… Nerede böyle bir sistemi gönüllü uygulayacak?
Türkiye daha dindar olmalıdır derken, Türk halkını düşünerek söyledik. Zekat, fitre, infak, sadaka, Karz-ı Hasen, Kurban, Adak… Bunların hiç birinde Kemalistler yoktur. Laikler yoktur. Onlar insanlara kucak açmak yerine şemsiye açmaya sahillere giderler.
İslam içselleştirilirse Allah’ın rahmetinden herkes faydalanacaktır.
İnsan düşünmeden edemiyor: Ölüm nasıl bir şey? İnsan nasıl ölüyor? Ruh bedenden nasıl çıkıyor? Çıkınca nereden bakıyor? Bedeni tümüyle terk mi ediyor? Allah kullarına nasıl muamele edecek? Gerçekten azap edecek mi? Yoksa bazı kullarına mı azap var? Af nasıl olacak?
Öleceğiz bir gün çocuklar, öleceğiz. Vesselam.