İnsanlık tarihi yol gösterir

“Terzi makası on kere ölçer, bir kere keser”

Her doğru ve her yanlış, insanlık tarihinde binlerce defa denenmiştir. Yeter ki ibret alıp doğru yolu bulalım. Bir tarafta, zulüm, sömürü, rüşvet. Diğer tarafta, “Şeriatın kestiği parmak acıtmaz” dedirten bir adalet varsa; Köylerde sokakta bir garip kalmasın diye, insana güvenle misafir etmek için ışığı yanan bir ev varsa; Güven, dostluk kardeşlik iklimi yaşıyor ve kirletilmiyorsa, iyi kimseler, iyilikleri görür. İyiliği gören nankörlüğe düşmeyen, iyilerle olur, iyiliği yaşar. 

Tarih, iyiliği görenler için iyilerle doludur. Peygamberlerle başlayan altın bir zincir gibidir. Ne paslanır, ne değerinden bir şey kaybeder. İyilik asırları eskitir kendi eskimez. Nankörlük ise, körlükten çok daha tehlikelidir. Öyle manevi bir hastalıktır ki, sadece iyiliği görmez. Görmek zorunda kalsa, o iyiliği kötülük olarak anlatır. Kendisi öyle bir iyiliği yapmayı, hayal dahi edemediği için, “Bu adamlar bizi geçecekler. Biz çok geride kalırız. “Bizim için bundan daha kötü bir durum olamaz” diye düşünürler. Onun için, “Biz tankımızın tamirini İsrail şirketine vermeliyiz” diye yırtınırlar. Yola, köprüye, her iyiliğe karşıdırlar. Bu durum, azgınlaşmış, saldırganlaşmış bir nankörlüktür.

Nankörlük, alın terine hor baktığı için pınarları, helali  göremedikleri için rüşvette, zulümde, terör ve darbe bataklıklarında temiz su arıyorlar. Kötülüklerin tek iyiliği geride bıraktıkları ibretlerdir. Bu ibretleri de tarih anlatır. Yani ibret, geçmişten alınır. Halden ibret almaya kalkışan yanılır. Rüşvetle zengin olanın veya dünyayı tek başına tehdit eden Hitler’e; darbecilerin yükseliş haline özenirse; heykellerinin parçalandığı zamanı göremeden verilen karar ibret değil şaşılıktır. İbret, binlerce yıllık insanlık tarihinden alınacak derslerdir. Mehmet Akif Ersoy, ibretin önemine dikkat çeker, “Tarihi tekerrür diye tarif ediyorlar.// Hiç. İbret alınsaydı? Tekerrür mü ederdi”.

Fert ve toplum hayatında insanların, sahip olmadıkları iyi ve güzel ahlakın maskelerini kullandıkları yaşanan bir gerçek olarak, “Münafıklık” olarak isimlenir. Münkirden daha aşağılık bir iştir. Hayatta parlak görülen bir kısım dikkat çeken başarıların maskesi varsa, ölüm maskeleri düşürür. “Takke düşer, kel görünür”. Her şeyin yarımı olur. İnsanın yarımı olmaz. İbretin de yarımı olmaz. Bu bakımdan yaşarken elde edilen her bilgi de, ibret için yeterli değildir. Yanıltıcı bilgilere ayrıca dikkat etmek gerekir. Kendimiz de yanıltıcı bilgiye kaynak olmamak için, terzi makası gibi on kere ölçüp bir kere söylemek gerekir.

İnsanın daha yüksek bir iyiliği hak ederek sahip olması murat edilerek, hedefine ulaşması için, iki kademeli bir yolculuk görülmektedir. İlk olarak ruhların yaratılışında zaten insan bu imkanları, yani insani yüceliğe sahip olabilmek için imtihana talip olmuştur. Zaten bu konuda bize gereken bilgi İslam’da vardır. Bu kabul ve talep üzerine, insani yücelik eksiksiz olarak verilmiştir. İslam’ı anlamaya niyet eden herkes, sahip olduğu akıl, vicdan ve idrak gibi değerlerle İslam’ın Hak din olduğunu açıkça görüp,  kabul edip yaşamaktadır. Nitekim, her devirde İslam çok büyük başarılar kazanmış ve kazanmaktadır. O halde iyilikte nasibi olmayanların, niyetlerinin kötülüğe meyli, bütün kabiliyet imkanlarını geçici bir zaman  veya hayat boyu engelliyor. Niyet  bozukluğu bütün kabiliyetleri perdeliyor. Fakat kötülüğü kârlı gören niyet perdesi, küçük bir iyilik esintisiyle ve gönül yumuşaklığı ile kayboluyor; akıl ve vicdan derhal vazifesini yapıyor; Peygamberi öldürmeye giden Hattab oğlu Ömer öyle bir Mümin oluyor ki, adalet tarihinin ilk sayfasında yer alıyor.