Şaka mı sanıyorsunuz?
Dönemin başbakanı Mesut Yılmaz beni “Türkiye Cumhuriyeti devletinin düşmanı” ilan ettiğinde 11 yaşındaydım.
28 Şubat’ın karanlık günleriydi.
Tabii ki bugünün karanlığıyla kıyaslanamaz, Twitter’da milletin anasına avradına küfredememek gibi büyük dertlerimiz mi vardı sanki; hepi topu üniversite öğrencisi, memur, asker falan olamıyorduk, o kadar...
Milyonlarca insanın hayatıyla oynadılar.
Ne sayıyı abartıyorum, ne yaptıklarını...
Kaç tane pırıl pırıl, zekada ve yetenekte bunların en ağababasını cebinden çıkaracak imam hatipli ya da başörtülü tanıdığım, üniversite okuyamadı...
Tekrar söylüyorum: üniversite okuyamadı!
Bugün gençlere şaka gibi geliyor, birine çıkıp da “Sen şu liseden mezunsun” ya da “Senin kıyafetin şöyle” denilerek üniversite okumasının engellenmesi...
•
Ailem işin gidişatını anlamıştı, beni imam hatipten aldı.
Ben, İstanbul Sarıyer’de, imam hatip lisesinden kaydı silinen son öğrenciyim.
Ona bile izin yoktu çünkü, “Tamam, başka bir okula geçeyim” diyemiyordunuz.
Ben diyebildim.
Yani zulmün büyüğünden sıyrıldım.
Ama sevdiğim insanlar o kadar çok acı çekti ki, bu sıyrılmam sevinç değil, mahcubiyet sebebi oldu benim için...
•
Bu 28 Şubat’çıların karakteri yoktu...
Ahlakı yoktu...
Onuru, haysiyeti yoktu...
İnsanlığı yoktu...
Onlar, bütün bu “yokluk”larını örtmek için, her zamanki basit bir çözüme başvurdular; kendileri gibi olmayan herkesi ülkenin ikinci sınıf vatandaşı ilan etmek.
İşe yaraması mümkün değildi, yaramadı...
Yıllar geçtikten sonra, sadece işin bir kısmını yürüten askerlerin, yine sadece bir kısmı ceza aldı.
O ceza alanlardan biri, müebbet hapsini yatarken, ölmüş.
Kudurdular!
Nasıl olur da onlardan biri, hapiste ölür?
Nasıl olur da yaptıklarının hesabı sorulur?
Nasıl olur da, sanki büyük bir adammış muamelesi görmeden, normal bir vatandaş gibi sade bir cenaze töreniyle gömülür?
•
Tamam...
Siz bu ülkenin milyonlarca insanına zulmedeceksiniz... Sonra yaşlandınız diye ceza almaktan kurtulacaksınız ya da öldünüz diye “şeref sahibi” muamelesi göreceksiniz, öyle zannediyorsunuz.
Çünkü, toplumsal değerleri falan boşverin; basit ahlaki değerlerden, vicdan mefhumundan yoksun; dört dörtlük antisosyal kişilik bozukluğu mustariplerisiniz.
Öyle olmasaydınız, zaten 28 Şubat gibi bir haysiyetsizliğe imza atmazdınız.
Ama boşuna çabalamayın.
Bugün iki üç tane densiz, sırf Müslümanlara olan nefretlerini kusmak için sizi bahane ediyor diye, kimse size merhamet etmeyecek.
Çünkü siz kimsenin ne yaşına baktınız, ne hastalığına, ne ölümüne...
Hani “Azıcık aklınız olsa oturur vicdan muhasebesi yaparsınız; kurtulmak için değil, ömrünüzün ahirinde vicdanen rahat etmek için” diye yazacağım ama...
Tekraren; sizde vicdan yok ki rahat etsin?