Tasarruf tedbirleri..
Peygamberimiz Efendimize yapılan hainlik ve düşmanlıklar, din ve Allah’a karşı olmanın ötesinde, yeni dinin taleplerinden kaynaklanıyordu. Tabandaki vasat insan ile eşitlenme emrine tahammülsüzlüğün dışa yansıyan tezahürüydü, bu düşmanlıklar...
Günümüzde de aynen öyledir. TÜSİAD egemenlerine bakınız, aralarından bir tanecik olsun İslam düşmanı, din düşmanı, zahirinde ezan sesinden rahatsızlık duyanını, ilaç için arasanız bulamazsınız. Dışa açık vermeyen iç dünyalarını bilemeyiz. Bir iki yabancı sermaye temsilcileri hariç, Müslüman olmalarına karşın, Hacca gitmişini de göremezdiniz..
Fıtri bir realitedir, dağdaki çobanla, sahne yıldızlarının oyları arasındaki kadim eşitsizlik..?
Siyasette de bu böyledir. Politikacının koltuk öncesiyle sonrası dönemlerindeki hayat tarzı farklılığı da, refah ve konforun çıldırtıcı sarhoşluğundan gelir..
•
Hükümet adına Devlet Başkanları geçenlerde bir genelge yayınladı. Tasarruf Genelgesi. Hasreti çekilen ve faydalı da oluşundan öte, hoş bir söylem gibi algılandı. Son zamanlarda İslami kavramlara fazlasıyla düşkünlük gösteren Kemal Bey’ye nazire mi oluşturuyordu bu genelge, yoksa yaklaşan günler için ha bire sözü edilen seçimlere bir gönderme miydi, bilmiyoruz…
Aslında genelge muhtevasının kanun hükmü olması gerekirken, geriye rücuu her zaman mümkün olan bu genelge, hoş bir seda olmakla kaldı…
•
“Resmi zevahirin kullandığı araç sayısında % 20 azaltmaya gidilmesi istendi”..
Bir kamu görevlisine, hem de şoförüyle birlikte araç tahsisinin tahmin edebilir misiniz, o kişinin aile muhiti ve çevresinde meydana getireceği negatif ve pozitif karışımlı gümbürtülü şaşkınlığı?
Ayniyat müdür yardımcısı beyefendi, sabah vazifeye giderken yanına aldığı oğlunu da okuluna bırakıverdiğinde, bu manzaranın çocuğun arkadaşları arasında meydana getireceği öfke ve kıskançlık tohumunun ileride ne gibi hengamelere yol açacağını?..
Benim gençlik yıllarımda kamu arabaların üzerlerinde, “Resmi hizmete mahsus” ibaresi yer alırdı.
Arabadan istifade edenler, bu hususata dikkat eder, arabaları karılarının keyfine terk etmezlerdi. Amma yapılmaz mıydı? Hoca Nasreddin bile, koca karpuzu götürmüş, “deydirip deydirmeden”
Bilahare devlet, iktisaden genişleyip millet de çağdaş aydınlıktan nasibini alınca, bu ibarelere artık pek gerek kalmadı.
İmamoğlu da, koltuğuna oturur oturmaz, araç israfından işe başlamak istemişti, hatırlarsınız. Yenikapı sahaları, tasarruf tedbirleriyle kaydı silinecek yüzlerce araba ile süslenmişti. Arabaları ellerinden geri alınan hizmet ehli, bu kez, güya kaydı silinen sayıdan daha fazlasına, el birliğiyle el koydular..
•
“İhalelerde ana konuya dahil edilmesine gerek duyulmayan ilavelerin yapılmaması” gibi fuzuli masrafların önlenmesi, halkın özlemini çektiği arzuların başında yer alır. Bu bakımdan denebilir ki, Genelgeye doğru ve güzel bir adımla başlanmış..
Amma ne çare, Meclis ile halkın, tasarruf konusundaki, fikir ve eylemleri bir birlerinden çok farklı. Bu farklılıktır ki, mahallisiyle birlikte merkezi yönetimler, israfçılıktan bir türlü kopamıyorlar..
Sebebi çok basit. Gelir dağılımındaki belalı dengesizlik, temsilcilerimizi, yönetimlerindeki vasat halkın pek yanına yaklaştırmıyor. Belki de yukarının aşağıya karşı takındığı adamsendeci tavrıdır, gelir dağılımını dengesiz kılan.
•
Bir hikaye sizlere. “Canım bu da ne oluyor ?” diyebilirsiniz. Olsun, yine de faydadan hali değildir. Anlatalım bakalım..
Yedikule-Samatya arasındaki ana caddenin bir köşe başında oturuyoruz. Caddeden içeriye doğru upuzun ilerleyen bir sokak. Sabahları bizim köşe başına bir araba gelir. Siyah plakalı. Sokağın dip gerilerinden de elinde çantasıyla gelen kravatlı ve takım elbiseli zat, kendisini bekleyen bu siyah plakalı arabaya binip giderdi.
Akşam mesai sonucu aynı araba. Sabahleyin alıp götürdüğü kravatlı beyefendiyi geri getirip görevli olduğu merkezine döner. O beyefendi de ilginçtir, evinin bulunduğu sokaklara doğru uzun bir yürüyüşe başlardı.
Anlayabildiğim kadarıyla bu memur, komşularının, “herife bak yahu evine kadar devlet arabasıyla gidip geliyor. Neredeyse işemeye bile arabayla gidecek” türünden dedikodulara obje olmak istemiyordu.
Bilemiyorum, sizler nasıl değerlendiriyorsunuz, şu içinde yaşadığımız bugünlere özgü memurların, resmi araba sevdasını?.
•
Laiklik biliyorsunuz, kabaca ifadesiyle din ile dünya işlerini ayırıyor Tabii, dünya işleri denilince, çarşı pazar akla gelecek. Atatürk de yine ayni laik bir üslupla demiş ki, “Ben memurun ahlaklısını severim”.
İşte tam da bu noktada konu ister istemez laiklikte memur ahlakı nasıl olur? sorusuna gömülecek.
Bakalım, nasıl olur acaba?..
Dinden imandan köşelersen, suç işlemiş olursun.. Çıplak kafayla masaldaki memuru örnek göstersen,
Ahlak = enayilik olup çıkacak…
Atatürk, şimdi kalkıp gelse de, milliyetçi bir duygu ile “Ben Türk’ün ahlaklısını severim” deseydi!.
Ne yapardınız?
“Kanal İstanbul” Çılgın tasarım” heyecanıyla, memleketin ana rahimine ilk kazmasını vurdu. Beş altı yıl muazzam kazılar yapılacak, hesaba kitaba gelmeyen beton harçlar dökülecek ve bu amaçla, hesap dışı su sarfiyatı yapılacak...
ABD topraklarında aşırı sıcaklar ve ormanları tahrip eden yangınlar. İzmir, Aydın topraklarında elde kalan su stokları, taş çatlasa bir aylık. İstanbul’u güneş yakıyor, gökten yağmur düşmüyor. Anadolu’da da kuraklıktan, toprak durduğu yerde çatlıyor, Ayrıca Sazlıdere barajı da asli fonksiyonundan ayırılıyor.
Kanal, su sarfiyatı bakımından normal kullanıma ilaveten bir ikinci İstanbul.
Betoniyerlerin yaratacağı su açığını kim, kapatacak, kim!..