Bir karar verin artık, 30 Ağustos’ta mı tapuyu aldık, 24 Temmuz’da mı?

Şu kemalistler var ya, şu kemalistler..

Öyle uyanıklardır ki..

Öyle utanmazlardır ki..

Hem 24 Temmuzlarda koro halinde atağa geçerler..

“Lozan, Türkiye’nin tapusunu almamızı sağladı” derler..

Muhteremlere sorduğunuzda: “Lozan’da tapumuzu aldık isek, Yunan’ı denize döktüğümüz tarihte aldığımız ne idi, kiracılık belgesi mi?”

Cevap alamazsınız.

Sorularımızı sürdürürüz..

“Başkomutanlık savaşı sonunda Yunan askerlerini denize döktüğümüzde, şehid kanlarımızla vatanın tapusunu almış olmadık mı?”

Cevap veremezler..

Onlara, Lozan’daki hezimetin üstünü örtmek için, abartılı övgü emri verilmiştir..

Cephede kazandığımız zaferin, masabaşında kaybettiğimizin gizlenmesi istenmiştir..

Lozan’da anlaşmaya imza atılırken, İstanbul’un hâlâ işgal altında olduğu, gerçeğinin üzerinin örtülmesi emri verildiği için, sahada kazanılan savaşın değil, masadaki imzanın önemli olduğu kafalara kazınmaya çalışılmıştır..

Lozan’ın imzalanma yıldönümlerinde, “Lozan zaferdir” diye övgüler düzenlere sorularımız cevapsız kalsa da..

Onlar da, 30 Ağustos yıldönümlerinde, kendiliklerinden gerçeği kabul ederler..

Dün de, işte o 30 Ağustoslar’dan birisi idi..

Sözcü’sünden Cumhuriyet’ine hemen hepsi, “Zaferi kutluyoruz” diyorlardı..

“Kazandığımız zafer” diyorlardı..

Evet, zaferi Mustafa Kemal üzerinden tanımlıyorlardı ama..

Lozan’ın imzalanmasının yıldönümlerindeki gibi, “Tapuyu Lozan ile aldık, kazandık” söylemine ait tek kelime etmiyorlardı..

“Sen yıllarca kutlarsın bu zaferi, Bayram tadında” diyorlar..

“30 Ağustos zaferi nasıl kazanıldı” diye anlatmaya başlıyorlar..

Saadet Partisi desteği ile, Davutoğlu desteği ile, Babacan desteği ile kazandıkları belediyelerin kasasından Sözcü ve Cumhuriyet gazetelerine, hatta marksist Birgün gazetesine verdikleri ilanlarla, zaferi kutluyorlar..

Uğur Dündar’ları, yazısının başlığını, “30 Ağustos zaferi, ölüm ve sürgünden kurtuluşun, Türkiye Cumhuriyeti’nin kuruluşunun adıdır” şeklinde atıyor..

Bizim de kafamız karışıyor..

Hani Türkiye Cumhuriyeti’nin kuruluşunun adı, Lozan idi..

Tapuyu, Lozan’da almıştık, hani..

Bir karar verseniz artık, “Savaş, 30 Ağustos 1922’de kesin zaferle sona erdi” diye attığınız başlıklar mı doğru..

Yoksa Lozan ile Anadolu’nun tapusunu aldık” sözleriniz mi doğru?

“Topraklarımız düşman işgalinden kurtarılıp, şehitlerin kanlarıyla Türkiye’nin temellerinin atıldığı tarih, 30 Ağustos 1922 mi?

Yoksa 24 Temmuz 1923 mü?

Cumhuriyet gazetesinin başlığı da ilginç..

“Kurtuluşa götüren zafer, Atatürk devrimlerinin de önünü açtı” demişler..

Riyakârlıkta zirve yaptırmışlar..

Oysa, kurtuluşa götüren zaferin, şehid olma amacı ile cepheye koşan Allah inancını önemseyen Anadolu insanları sayesinde elde edildiğini..

Sonrasında ise, Allah inancının, bu milletin sırtında yük gibi gösterilmeye çalışıldığını, çok iyi biliyor, Cumhuriyetçiler..

30 Ağustos’un yıldönümünde, “Türk devriminin kilometre taşı” diye başlık atmaktan da hiç utanmıyorlar..

İnsanda birazcık şehidlere saygı olur.

“Allah Allah” nidaları ile düşmanın üzerine yürüyen mehmedcikler sayesinde zafer kazanıyorsun..

Şehidlik mertebesine yükselenlere, gücümüz olsa sorsak, “devrimler için ne diyorsunuz” diye..

“Devrime ne gerek var. Ülkeden kovmak istediklerimiz kalsaydılar, daha başka ne yapacaklardı ki?” diyeceklerinden şüphe etmediğimiz bir ortamda.

Şapka mecburiyeti ile.. Diğer devrim adı altındaki değişiklikler ile.. Tam da Yunan burda kalsaydı, ne yapacak idiyse.. Onları savunup..

Yunan’ın denize dökülmesini kutluyorlar! 

Şu cümle de, Cumhuriyet gazetesinin dünkü birinci sayfasından:

“Ulu önder, Türk ulusunu 30 Ağustos 1922’de karanlıktan aydınlığa çıkardı, kadınıyla erkeğiyle çağdaşlığa yürüyüşün ilk adımın attı.”

Kusura bakmasınlar ama, kafayı yemiş bunlar..

30 Ağustos’u, başka şeylerle karıştırmış olmalılar..

30 Ağustos’ta, Anadolu işgalden kurtarıldı..

Kimin işgalinden kurtarıldı?

Şimdi ağzını gözetlediğinizi, çağdaş diyerek kuyruğuna takıldığınız Batılı devletlerin işgalinden kurtarıldı..

Çağdaşlığa yürüyüş için, Yunan’ı denize dökmeye gerek yoktu ki..

Savaş sonrasında Yunan’ı çağdaş devletler arasında saydığınıza göre..

Aslında biz çağdaşlığa geçmek için değil, Cumhuriyet mantığı ile düşünürseniz, çağdaşlıkla savaş etmişiz..

İşgalini sonlandırmak istediklerimiz, tam da “çağdaşlık” seviyesine yükseldiklerini, devrimler sırasında öve öve anlattığımız emperyaller değil miymiş?

Nasıl bir kafa yaşıyorsunuz siz?

“Yunan’a karşı savaştık, sonra Yunan’ın harflerini aldık. Burda bir tezat var ama. Anlayamadık” deseniz..

“İngiliz’e karşı savaştık ama. İngiliz’in şapkasını aldık. Burda bir saçmalık var ama..” deseniz..

“Fransız’a karşı savaştık ama.. Fransız’dan hukuk iktibası yaptık. Burda bir karışıklık olmuş galiba..” deseniz..

“Biz İslam inancı ile savaşı kazandık. Batıya karşı kazandık.. Savaşın özetini, ‘karanlıktan aydınlığa geçiş’ olarak nitelendirirsek, devrimlerin hepsi çöpe gider. Çünkü devrimlerin her biri, tam da savaştığımız devletlerden iktibas ettiklerimizden ibaret” deseniz.

Biraz kafanızı çalıştırsanız..

Olayı anlayacaksınız ama..

Nerde?

Koca koca profesörleri konuşturup, 30 Ağustos zaferini, “Çağdaş uygarlık düzeyine çıktık” diye tanımlıyorlar..

Yunan ne istiyordu, bizim çağdaş uygarlığa çıkmamızı istemiyordu, “siz hilafetle yönetilin” diyordu da..

Onların kavramları ile konuşuyorum..

Onlar hilafeti çağdışılık olarak görüyorlar ya. Bir anlığına onların tezlerini kabul ederek söylüyorum..

Biz savaştığımız Yunan’a itiraz edip, “Hayır, hilafetle yönetilmeyeceğiz. Biz sizi yeneceğiz ki, hilafeti kaldıralım” mı dedik?

Yunan’a sorsanız, onlar dünden size, “Hilafeti kaldırın” diyecekler..

Motoru yakıyorsunuz değil mi?

Bu kemalistlerin sözlerini yorumlamaya kalkıştığınızda, motoru gerçekten yakarsınız..

Akıl iflas eder.

Mantık iflas eder..

Beyin dumura uğrar..