Yiyin birbirinizi
Yüzyılın seçiminin ardından muhalefetin içinde çırpındığı “yokluk” çukuru ülke gündeminin ana maddesi.
Milletin zekâsıyla alay ederken acınası bir duruma düşen, yaşadıkları şoku hâlâ atlatamayan omurgasız siyasi ittifak üyeleri hem kendi içlerinde boğuşuyor hem de birbirlerini yemeye devam ediyor.
Yüzde 1’i bulmayan oya sahip olan dört partinin tarihimizin en büyük tokatçılığını yaparak CHP’den 39 milletvekili koparması karşılıklı atışmaların omurgasını oluşturuyor.
Kavganın, tartışmanın ardı arkası kesilmiyor. Her gün yeni bir gerilimin fitili ateşleniyor.
Ülkenin başat sorunları açısından somut siyasi politikalar üretmek yerine kendi içindeki kırılgan dengeyi korumaya çabalayan masa sakinleri çıkıp seçmenlerine hesap veremediler.
Kazanamazsam bırakırım diyenlerin bir tanesi siyaseti bırakmadı.
7’li koalisyondan bir kişi bile istifa etmedi.
Kılıçdaroğlu, parti liderliğinin gölgesine sığınıp gerçeklerden ne denli uzaklaşabileceğinin, kendi kurduğu dünyanın içine nasıl da kolayca sıkışıp kalabileceğinin mükemmel örneklerini sergiliyor.
İmamoğlu’nun derin hesapları, Tanju Özcan’ın değişim adına yolculuğu, eski liderlerin açıklamaları, partide ayrılan saflar CHP’nin düştüğü siyaset çöplüğünde çırpınışının fotoğrafı.
Seçimlerde ağır yara alan Akşener kongrede başkanlık koltuğunu garanti altına alsa da İP kaynamaya ve çözülmeye devam ediyor. Parti içi gerilimler ve çatışmalar dinmiyor, istifaların ardı arkası gelmeyecek gibi görünüyor.
Terör örgütünün siyasi sesi olan HDP ya da YSP yüzde 12’lerden 8,5’lara düşerek büyük bir dram yaşadı. Kürt halkı inancına ve kültürüne düşman olan bu yüzlerin kendilerini temsil etmediği, edemeyeceği gerçeğini gördü ve tepkiler sandığa yansımaya başladı.
Ülkenin muhalefet kanadı, siyaset fukaralığıyla hem Tayyip tokadı yiyip değer kaybediyor hem de Cumhurun Reis’inin yeniden halkla kucaklaşmasına vesile oluyor.
“Dünyanın en doğru işini de yapsa bizim bunları alkışlayacak halimiz yok” sözleri muhalefetin siyaset fukaralığının ikrarıdır.
Muhalefet, ülke meselelerine seyirci kalamaz. İktidarı denetleme sorumluluğu taşır ve atılan her adımı, olayı tenkit süzgecinden geçirerek, iktidara yol gösterir.
Bizde muhalefet partileri Türkiye’yi analiz etme açısından ciddi bir sorunlarla karşı karşıya.
Hezimetlerini zafer gibi paylaşmaktan geri durmayan, siyasi vizyon fukaralığı yaşayan ve milletin iradesine zincir vurulamayacağını göremeyen bir muhalefet…
İktidara giden yolu Batı başkentlerinde arayan, terör örgütleriyle iş birliği yapmaktan utanmayan, ağızlarından yalan ve iftiradan başka söz çıkmayan bir muhalefet…
Milletin gönlünü kazanmak, sıkıntılarına çözüm üretmek yerine siyasi ikballerini yabancı büyükelçiliklerin kapılarında arayan bir muhalefet…
Kendi ülkesini, kendi devletini batılı büyükelçiliklere şikâyet edecek kadar alçalan, millî onur ve haysiyetlerini kaybeden bir muhalefet…
Ne millete hizmet etmek gibi niyetleri, ne de memlekete eser kazandırmak gibi hedefleri olmayan bir muhalefet…
İdeolojik olmayı pespayeliğe çeviren, halkın tercihlerine müdahaleyi marifet sayan, alternatif üretme yerine millet ile siyasi düelloyu seçen bir muhalefet…
İlkelere, davaya, teşkilata, amaç ve hedeflere bağımlılık yerine kişilere ve beklentilere bağımlı, yani “siyasal hastalık”lı bir muhalefet…
Somut çözüm üreten, toplumu uyaran, dikkat çeken, yanlışların karşısında olan ve kamuoyu oluşturan bir muhalefet yerine, cepheleştirici siyaset taktiklerini tercih eden bir muhalefet…
Halka, demokrasiye, millî iradeye, akla, mantığa, temel insan haklarına, sağduyuya aykırı tabularıyla kendi doğrularını, yaşam biçimlerini “devletin tasavvur ettiği yaşam biçimi” olarak enjekte etmeye kalkan bir muhalefet…
Çözümsüzlük üzerinden ucuz siyaset yapan, negatif bir hava yayarak siyaseti geren, felaket tellallığı, korku tacirliği yaparak milletimizin gönlüne perde çekmeye çalışan bir muhalefet…
Ne Türkiye’nin hedeflerini ne AK Parti’nin siyaset çizgisini ne de ülkenin lideri Erdoğan’ın geliştirdiği siyasi vizyonu anlayamayan bir muhalefet…
Gelenekle geleceği bütünleştiremeyen, tecrübeyle dinamizmi bir araya getiremeyen, coşkulu “intikam” duyguları üzerinde sörf yapan bir muhalefet söz konusu.
Seçimlerde sadece 7’li koalisyon masasını devrilmedi, Pensilvanya’dan Kandil’e tüm destekçileri de sandığa gömüldü.
Halk, demokrasi bezirgânlarına, özgürlük tüccarlarına, inanç düşmanlarına dersini verdi.
Terör örgütlerine sırtını dayayanlara gününü gösterdi.
Dış güçlerin desteğiyle hareket eden ülkedeki azgın azınlığın, beyaz Türklerin her türlü oyununa, her türlü kumpasına karşı Anadolu insanı Reis’inden vazgeçmiyor.
Boyalı basının kiralık kalemşorlarına, paralel örgütün sermaye ve medyadaki müttefiklerinin ağır ithamlarına karşı her defasında sandıkta gülen, milli iradenin tercihine mazhar olan Erdoğan oluyor.
Millet, durmak yok yola devam diyor…