SL Press'te yer alan analiz haberde Yunan basını, "Türkler Vilnius'taki NATO Zirvesinde kazandı mı, kaybetti mi? Peki Yunanistan?" sorulu bir değerlendirmeye imza atıldı. Hermes tarafından çevirisi yapılan haber şu şekilde:

Zirve boyunca ve sonrasında, Ankara'ya gösterilen hoşgörüden de anlaşılacağı gibi, Türkiye'nin Batı için hala “yeri doldurulamaz” olarak görüldüğü yeni bir denge kurulmaya çalışıldı.

Aksine Yunan dış politikası Amerikan dış politikasının devamı niteliğinde gelişiyor. Ancak bu bağımlı zihniyet, Yunanistan'ı kuşatmayı amaçladığı ölçüde Türkiye'ye de hareket özgürlüğü sağlıyor.

Yunanistan'ın tartışmasız bağımlılığına tezat olarak, Türkiye son manevralarıyla stratejik müttefikimiz Fransa'ya oldukça cazip fırsatlar sunarak yaklaşıyor.

Unutmayalım ki devletler arasındaki stratejik ilişkiler ortak çıkarlara dayalıdır. Geri kalanlar, siyasetin iç meşruiyetini geliştirmeyi amaçlayan iletişimsel anlatılardır. Yani bu stratejik seviyedir.

Peki, Ankara'nın Batı'ya yaklaşma girişimi neden bir yenilgi olarak görülsün?

Sorunlu Türk ekonomisinin düzelmesi için en iyi senaryonun anlayış kanallarının yeniden kurulması olduğunu teşhis ettikten sonra, neden başarılı bir Türk manevrası olmasın?

Bunun üstüne, Ukrayna cephesinde giderek daha belirgin hale gelen Batılı "yorgunluğunu" da koyun. Ve bir noktada yeni dengeler bulunduğunda, Türkler bağımsız politikaları çerçevesinde Moskova'ya tekrar ne kadar yaklaşacağına karar verecektir.

Yoksa Türklerin yeni konumu, Batı baskılarını sınırlandırmak için bir araç olarak Çin'e dolaylı bir açılımı da mı ima ediyor?

Bu bağlamda, Yunanistan ile ilişkileri yumuşatma niyeti samimi olsa da, daha yüksek stratejik amaca hizmet etme amacı taşıyan taktiksel bir nitelik taşımaktadır. Yunanistan bekleyebilir!

Yunanistan sanki Türkiye'nin elden gitmesinden herkesten daha endişeliymiş gibi davranıyor! Yunan davranışını "Stockholm sendromu" perspektifinden inceleyelim.

Türkiye'yi stratejik rakip olarak görmeden, bölgede önceliğini kaderci bir şekilde kabul ettiğimiz hegemon bir ülke gibi davranıyoruz.

O halde Türkiye'nin arabulucu olarak görünmesi sürpriz değil! Türk siyaseti her zaman sınırlarını zorlamıştır! Ve bir duvarla karşılaştığında onu aşmak için, "yeri doldurulamaz" niteliğinden yararlandı ve bu güvenle müzakerelere girdi.

Şimdi soruyoruz! Avrupa'nın insan hakları alanında belki de en ileri devleti olan İsveç'i terör konusundaki mevzuatını değiştirmeye ve önemli tavizler yapmaya zorlayan Türkiye kaybeden mi? Bunun Avrupa kültürüne ve hukuk kültürüne meydan okuduğunu söylemeye cesaret eden var mı?

Silahlı kuvvetlerin uluslararası tedarikçilere olan bağımlılığını olabildiğince azaltmak için yerli savunma sanayisini güçlendirmeyi en önemli hedef olarak gören Türkiye kaybeden mi? Üstelik Washington, her tür silah ambargosunun kaldırılması için baskı yapıyor ve bu da Türk savunma sanayisinin ihracat faaliyetini körüklüyor.

Atina, perde arkasında bile endişelenip seferberlik yapacağına, "F-35'leri alacağız, dolayısıyla avantajımız olacak" söylemini canı gönülden yutuyor gibi görünüyor! Yani Amerikalılar ile Türkler arasındaki denge oyunlarının en büyük kaybedeni Yunanistan!

ABD'ye yaranmak için milyarları savuruyoruz! Amerikalıların işe yaramaz malzeme olarak fırlatıp attığı şeyleri para ile satın almak için büyük paralar ödemeyi bile ciddi ciddi tartışıyoruz.

Üstelik tüm bunları uzun vadeli düşünmeden, maliyetleri gerçek anlamda hesaplamadan, ciddi operasyonel yeteneklere sahip rasyonel bir askeri güce dönüşmeye yönelik bir vizyon olmaksızın satın almalarla yapıyoruz.

Yunan liderliği, Türkiye'de olup bitenlerin ulusal güvenliğimiz için stratejik bir tehdit oluşturduğunu anlamayı reddediyor.

Küresel jeopolitik dengeler düzeyinde, stratejik ittifaklarla ilgili gösterişli açıklamalar bizi ne kadar heyecanlandırsa da, Yunanistan'ın stratejik sorunu ikincil bir parametreye indirgeniyor. Bu bakışı sürdürdüğümüz sürece gün yüzü göremeyeceğiz!..