Adana'da şehit babası 69 yaşındaki Fevzi Çevik, coğrafi işaret alan tapan bıçağını bölgede mesleğin son ustası olarak eşinin de desteğiyle sürdürüyor. Koç boynuzu ile çelik yayın ateşte erimesi ile sanata dönüşen bıçak için özel talepler geldiği, hatta alıp ABD'ye götürenin bile olduğu belirtildi.

Kozan ilçesinde yaşayan Çevik ailesi coğrafi işaret ile tescillenen tapan bıçağını ateşin başında saatler süren mesai ile üretiyor. Yarım asırdır körüklü ocak başında koç boynuzundan sapı bin bir emekle yapılan ve özel çelik bir yayın ateşte dövülmesi ile üretilen tapan bıçağı belgeselleri aratmayan bir üretim sürecinden geçiyor. Şehit babası ve mesleğin son ustalarında olan Fevzi Çevik, eşi ile birlikte çok sevdiği el sanatını ateş başında alın terleri ile yoğun mesai harcayarak sürdürüyor.

En büyük oğlu Sivas’ta görevi başında rahatsızlanarak şehit olan 5 çocuk annesi Zeliha Çevik, eşinin ateşin başında bu el sanatını yaptığını ve ona destek olduğunu söyledi. Çevik, “Eşimle bu sanatı yapıyoruz. Kucağımda çocuklarımla eşime yardım ederek bu sanatı sürdürdük. Eşime geliyorlar ve boynuzdan bıçak yapması için talep yoğun oluyor” diye konuştu.

Tapan bıçağını körük ateşinde koç boynuzu ve çelik yayı eriterek el emeğiyle üreten son ustalardan Fevzi Çevik, “13 yaşında babam beni bir kahveye garson olarak vermişti. Orada bardakları düşürdüm ve kahveciden dayak yiyip kaçtım. Ardından babam berberin yanına verdi. Orada da işten çıktım ve demirci abimin yanında 7,5 TL ile çalışmaya başladım. Ardından askere gittim ve babam askere gidip geldikten sonra verdiği bin TL para ile örs, körük ve mengene alarak kendim demirden bıçak üretmeye başladım” dedi.

O dönem çalışkanlığı ile günlük 50 bıçak yaparak para kazanmaya başladığını belirten Çevik, gece sabahlara kadar çalışarak bugünlere geldiklerini kaydetti.

Tapan bıçağının koç boynuzundan ve özel bir yaydan yapıldığına dikkat çeken Çevik, "Bıçakları benden alıp Amerika’ya bile götüren oluyor. Bu bıçak koç boynuzundan sapı oluyor ve coğrafi işaret ile marka.

Benden başka dövme bıçak yapan kalmadı. Boynuz bulmak da zor, yapan usta da yok denecek kadar az. Bu yaptığım bıçaklar hep sahipli. Geliyorlar ve yoğun sipariş veriyorlar. Ankara’ya devlet büyüklerine bürokraside hediye olarak sunuluyor.

Eskiden günlük 60 tane yapıyordum. Şimdi 20 tane ancak yapabiliyorum. Yarım asırdır bu el sanatını yapıyorum ve çalışmayı seviyorum. Ben kahve köşesinde oturamam. Sanatımla, eşimle birlikte burada bu bıçakları üretmekten çok mutluyum" diye konuştu.