Abdülhamid ile Mustafa Kemal’i, Mehmet Akif ile Nâzım Hikmet’i birlekte görmek, önce Abdülhamid’i ve Akif’i rahatsız etmez mi acaba?
İŞTE O YAZI;
Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan’ın son kez Başbakan ve AK Parti Genel Başkanı olarak yaptığı konuşmanın ağırlıklı özü, bana göre bu konuşmada tarih boyutundaki uzlaşma çağrılarının seslendirilmesiydi.
Konuşmadan birkaç alıntıyla bu uzlaşma çağrılarını hatırlayalım...
- Biz kökü mazide olan atiyiz. Biz kökü olmayan, geçmişiyle irtibatını koparan bir hareket değiliz. Bu harekette Abdülhamid’in ruhu, Sultan Alpaslan’ın imanı, Mustafa Kemal’in ufku vardır. Bu harekette Necmettin Erbakan’ın da emeği vardır. Turgut Özal’ın da alın teri vardır. Bu hareket Ahmet Yesevi’den, Hacı Bektaşi’ye, Necip Fazıl’dan Nâzım Hikmet’e, Mehmet Akif’ten Sezai Karakoç’a bu tatlı pınarlardan beslenmiş bir harekettir.
Abdülhamid ile Mustafa Kemal’i, Mehmet Akif ile Nâzım Hikmet’i maziden atiye uzanan boyutta birlikte gören bir “Uzlaşma”nın ifadesi değil midir bu sözler?
Konuşmada “Beyaz Türk” diye anılan kesimlere dönük bir uzlaşma ve barışma çağrısı var ki, bu bölümdeki yaklaşımın kendilerini “Sosyolog” olarak sunan at gözlüklü sözde bilimsel çevrelere de ders niteliği taşıdığı kesindir...
- Başbakan olarak son günümde bizi sevsin ya da sevmesin bir kez daha musafaha (dostluk için birlikte olmak, tokalaşmak) için elimi uzatıyorum. Bunu şahsım için yapmıyorum. Partim adına elimi uzatıyorum. Sizin yaşam tarzlarınızı biliyorum, biz de sizlerin bizleri anlamınızı istiyoruz. Nasıl tahkir edildiğimizi, nasıl dışlandığımızı anlamanızı istiyorum. Biz gönüllerimizi sizlere açtık. Sizler de bizlere gönüllerinizi açın. Yeni Türkiye’de kamplaşmayı, kutuplaşmayı bir kenara koyalım. (...)
Mehmet Barlas/SABAH
Akit arşiv sayfasından
