Ayasofya Dergisi yazarlarından Ayfer Dakak yazdı...
Bir şubat gecesi
Saat gecenin teheccüdüydü
Bombalı bir kâbustan uyanmıştım
Kalp atışlarım hızlı, benzim solmuş, yüreğim yara bere içinde, gözlerim yüklü bir bulut olmuş sağnaklar yağdırıyordu.
Yataktan çıkmaya korkan ve annesinin yanına gelmesini bekleyen bir çocuk edasında olan ruhumu, bir an buğulu cama kalem tutan ellerimle “Kudüs’ün Kızı” yazarken bulmuştum.
Çünkü düşümde ben, Aksa’da Kudüs’ün Kızıydım…Anlıyor musun? Kudüs’ ün Kızıydım…
Zemheri karanlıktı.Göğü kurşun yağmurları, yeri bombalar aydınlatıyordu.
O mahşeri alemde ben Kudüs’ün Kızı, deli bir kız nidasıyla sağa sola savruluyordum.
Kudüs’ ün Kızı olmak zordu be anacığım.
Çeyizlerindeki dantellere bile kan gülleri bulaşmış motifler işlenmişti.
Çünkü gelinliklerinden öteye hayalleri yoktu.Gelinlikleri kefen, kelimeleri nefer, hasretleri sapan, anıları taştı Kudüs’ün Kızlarının.
Oysaki onlar da istemez miydi her genç kız gibi pembe hayaller kurmayı?
İnanç ve imanla örülmüş Kudüs’ün hudutlarında gelin olmayı.
Bir Miraç gecesi Hatice’nin Muhammed’i makamında nikahlanmayı.
Ve doğacak oğlunun adını Mirac koymayı.
Ama dedim ya Kudüs’ün Kızı olmak zordu.
Onların tek hayali ŞEHADET şerbetinden bir yudum içmekti.
Bu yüzden sert eserdi kader rüzgarları, hilafına yürünmezdi Kudüs’te.
Hakikat kar etmiyordu insan nazarında,
Sükut satar oluyordu dünya pazarında ,
Heybesine bir tutam insanlık borçluyduk Kudüs’ün.
Ve bir sevda türküsüydü dillerde Kudüs’ün Kızı,
Özgür yaşamak ve özgür ölmekti emeli…
