“Şunun şurasında 31 Mart'a bir buçuk aydan az zaman kaldı. Ama Türkiye'de böyle bir seçim dönemi yaşanmadı. Siyasi partilerde aday tespitleri hep sıkıntılıdır; geçmişte de öyleydi, gelecekte de farklı yaşanmayacak. Aday gösterilmeyen isimler ve çevrelerinde yer alanların küskünlükleri, tepkileri çok doğal. Geçmişte, ön seçimin yapıldığı ve adayların partililere seçtirildiği yıllarda bile sıkıntılar vardı. Partilerine küsenler olurdu. Fakat aday tespitlerinin bir kuralı olurdu ve bugüne göre çok adil yapılırdı.

Şimdi öyle değil. Adaylar tepede belirleniyor. Mesela Cumhur İttifakı işi sıkı tuttu. Seçmene, teşkilatlara, milletvekillerine sordu. Tereddütlü olan yerlerde defalarca geriye dönüldü, aynı yollar denendi. Elbette orada da küskünlükler oluyor, ama ciddi bir sıkıntı yaşanmıyor.

CHP'de ise kelimenin tam anlamı ile bir iç savaş var. Çok başlı yapıda, herkes kendi adamını aday yapmaya çalışıyor. Her grup kendi destekçisini öne çıkarmak için çırpınıyor. Durum bu olunca, kamuoyu araştırmalarında sonuncu çıkanlar, en tepede yer bulabiliyor. Doğaldır ki, bu da ciddi bir karmaşa ve kargaşayı beraberinde getiriyor.

(…) Partinin içine düştüğü bu karmaşa-kargaşa arasında İstanbul'da Ekrem İmamoğlu ve Ankara'da Mansur Yavaş gibi isimler de geriliyor, kan kaybediyor. Bütçeleri sağlam, büyük reklam kampanyaları yapıyorlar. Ancak, vaat edecekleri bir proje ve bu şehirler için ortaya koyacakları parlak bir gelecek yok. Seçim öncesi büyük bir yıkım var CHP'de. Seçim sonrası da pek parlak görünmüyor. Olağanüstü Kurultayın alarm zilleri çalıyor. Böyle bir ortamda niye oy versin seçmen? Kaos, hizmet yokluğu, belediye imkânlarının çarçur edilmesi ve CHP'nin yenden dizaynında kullanılması için mi?”