Gazetemiz okurlarından Ahmet Tepe "Eğitim; toplum için vazgeçilmez, zaruri bir ihtiyaçtır” başlıklı yazısını bizimle paylaştı.
Eğitim; toplum için vazgeçilmez, zaruri bir ihtiyaçtır. Dünyada yaşayan her insana eğitim şarttır. Çünkü bizleri güçlü ve zinde kılan kuvvet ilimdir, eğitimdir.
Pozitif ilimler zamanla değişir. Zira materyalist ve seküler eğitim sistemleri insanlar tarafından yapıldığından hatalı ve kusurlu olabilir. Çünkü insanoğlu beşer, şaşar ve hata işler. Buna karşılık dini ve manevi sistemlerin kaynağı vahiy kültürüne dayanır. Dolayısıyla Allah (c.c) haşa hata yapmaz.
Günümüzde uygulanan karma eğitim modeli: Bu sistem batı toplumlarından alınan ve seküler yaşantıyı ön plana alıp hedef yapan bir modeldir. Yaklaşık 100 yıldır uygulanan bu sistemden beklenen verim, müspet sonuç ve beklenen randıman alınamadığı malumdur, ortadadır. İstisnalar hariç, büyük ölçekte dünya çapında bilim adamları yetiştirebiliyor muyuz? Maalesef hayır. Çünkü maneviyattan uzak bir eğitimden ancak taklitçi ve okumuş cahiller çıkar.
Eğitimde kimlik arayışına girdiğimizde, “bilim ile din ayrı olmalı” deniliyor. Oysa eğitimin içinden dini alırsanız ortada ne din kalır ne ilim. Dinsiz ilim kör ve topaldır. Hakikatleri idrak edemez. Dolayısıyla materyalist eğitimlerden Hz. Musa’lar, İbrahim’ler, Ömer’ler, Mevlana’lar, Bediüzzaman’lar, İmam-ı Azam’lar vd. çıkmaz. Çünkü bataklıkta çiçek açmaz. Bu gayri milli sistemden çıksa, çıksa; Eflatun, Sokrat, Darwin, Karl Marks ve çağdaş Firavunlar çıkar. Fatih’leri, Yavuz’ları, Akif’leri kısaca Asım’ın neslini yetiştirmek istiyorsak manevi eğitime geçmeliyiz. Aksi halde İslam’ın evrensel mesajını yeryüzüne taşımak için uğraşan irfan ehli, gönül sultanlarını ve mürşidi kamilleri yetiştirmekten mahrum kalırız.
Yüce Rabbimiz, insanlara ayrı ayrı yetenekler vermiştir. Eğitimin amacı bu kabiliyetleri ortaya çıkarmaktır. Din dersi Almanya’da bir ilkokul birde başlar. Bizde ise dördüncü sınıfta. Din derslerine ağırlık verilmelidir. (Ağaç yaşken eğilir) atasözünü unutmayalım.
Aile hayatımız kutsaldır. Ahlaki erozyonun günden güne çoğaldığı bir zamanda yaşıyoruz. Aile hayatımız 3-5 feministin oyuncağı haline getirilemez. Bu bağlamda sözde değil, özde milli ve manevi eğitime geçmek inancımızın gereğidir.
Siyasi polemiğe girmek istemem, ama şurası bir gerçek ki, mevcut muhalefetimiz, milli ve manevi eğitime sıcak bakmıyor, bakmaz da. Çünkü onların öyle bir dertleri yok. Davası, ülküsü olmayan ve milli şuurdan uzak olan laik yobazlardan yardım beklemek hayal olur. Buna karşılık devletimizin, iktidarımızın bu hassas konuya duyarsız kalmayacağına inancım tamdır.
Ülkemizin geleceğini ve bekasını ilgilendiren konularda, muhalefet, yerli ve milli bir duruş sergilemekten uzaktır. Bu bakımdan “kör gözden yaş gelmez” misali onlardan bir hayır beklemiyoruz. Cenab-ı Allah onları ve hidayete muhtaç olanları ıslah eylesin.
Toplumda her insan, inancının gereğini yaşar. Herhangi bir Hristiyan kendi ülkesinde istediği kiliseye gider, ibadetini yapar. Eğitim sistemini de inancına, dinine uygun bir şekilde kurar ve yaşamını istediği gibi sürdürür. Biz Müslümanlara gelince, dini vecibelerimizi onlar kadar rahat bir şekilde yapamıyoruz. Bürokratik engeller, gereksiz teamüller, mevzuat ve diğer sebepler dolayısı ile frenlenmeye muhatap oluyoruz. Eskiye nazaran elhamdülillah son yirmi yıldır olumlu gelişmeler, geleceğimize dair umudumuzu artırmaktadır.
Yerleşik düzenin işbirlikçileri ve narkozlu beyinler istemese de, Cenab-ı Hakk’ın vaad ettiği günler uzak değildir. Üstad Abdurrahim Karakoç’un dediği gibi;
Ya İslam’da erirsin, ya inkârda çürürsün.
Yol mezarda bitmiyor, girdiğinde görürsün. Milli ve manevi konularda asgari müştereklerde buluşmak dileği ile…
