Şeyhülislâm Ebussuud Efendi'nin; “Kıbrıs’ın fethedilmesi câizdir” fetvâsı Sûltân II. Selim Hân’a ulaştığında padişah, Kıbrıs’ın fethedilmesinin câiz olup olmadığı konusundaki sorusunun cevabını almış oluyordu. Fetvânın altındaki gerekçeli kararı da okutturarak pür dikkatlice dinledikten sonra, dudaklarından o meşhûr emirleri döküldü: “Fermânımdır, Kıbrıs fethedilsin.” Bu emir derhal Divân’a iletilince hazırlıklar başladı.

Zâten Şeyhülislâm Ebussuud Efendi Kıbrıs Seferinin meşruluğu hakkında fetvâsını verirken Kıbrıs’ın; üçüncü haçlı seferinde Aslan Yürekli Richard tarafından 6 Mayıs 1191'de Bizanslılardan alınmadan önce Emevîler ve Abbasîler devrinde yüzyıllarca İslâm toprağı olduğunu, Peygamber Efendimiz Sallallahu aleyhi vesellem’in Mübârek Hala’ları Hala Sûltân’ın kabrinin hâlâ orada bulunduğunu vurgulamış, ayrıca hâlen Venediklilerin elinde olan adanın korsanlık faaliyetlerinde bulunduğunu, son olarak içinde Mısır Defterdârı’nın da bulunduğu geminin Venedikliler tarafından zaptedilmesini gerekçe göstermişti.

Bunun üzerine Divân tarafından görevlendirilen Lâlâ Mustafa Paşa tarafından 1 Temmuz 1570'de Kıbrıs’ın güneyinde bulunan Limasol limanına asker çıkartılarak başlanan fetih hareketi, tam 13 ay sonra çok çetin muhasaraların ardından Magosa'nın düşmesiyle 1 Ağustos 1571'de tamamlanmıştır. Bu tarihte fethedilen Kıbrıs, 4 Haziran 1878'e kadar 307 sene Türk toprağı ve Türk beldesi olarak kaldıktan sonra bu tarihte şartlar gereği İngiltere’nin inisiyatifine terkedilmiş ve yavaş yavaş elimizden kayıp gitmiştir.

Bu süreç; 9 ay 7 gün sürdükten sonra 1877-78 Osmanlı Rus savaşını bitiren 31 Ocak 1878 Edirne ateşkes antlaşması ile başlamış, bu antlaşmayla birlikte Ruslar elini kolunu sallayarak Yeşilköy'e gelip yerleşmişlerdi. (Ateşkes antlaşması olmasa Ruslar İstanbul'a gelemezlerdi. Çünkü son derece savunma tedbirleri alınmıştı. Ruslar ise çok zayiat verdikleri gibi savaşacak güçleri kalmamıştı.)

Ateşkes anlaşmasının ardından Barış görüşmeleri 3 Mart 1878 Ayastafanos Antlaşmasıyla noktalanmış, 29 maddelik bu antlaşma gerçekten çok ağır olmuştur. Buna göre Makedonya, Bulgaristan, Batı Trakya, Dobruca, Kırklareli, Batum, Kars, Ardahan, Doğu Bayazıt elimizden çıktığı gibi, Ruslar en yeni 6 zırhlı savaş gemimizi dahi istemişlerdir.

Sûltân II. Abdülhamid Hân diplomatik dehâsıyla bu antlaşmaların hiçbirine uymadı. Ruslar antlaşmaları yerine getirmeyen Türklere karşı çok ezilmiş ordusuyla yeni bir savaşı göze alamadı ve 4 ay 11 gün sonra Berlin'de yeni bir antlaşma için masaya oturmak zorunda kaldı. İşte bu Berlin görüşmeleri başlamadan önce 4 Haziranda İstanbul'da İngiltere ile bir antlaşma imzalandı. Buna göre Kıbrıs hukuken Sultân'a ve Türkiye'ye bağlı olmakla birlikte, geçici olarak bütün idâresi İngiltere'ye bırakılıyordu. Bunun karşılığında ise İngiltere, Berlin görüşmelerinde Türkiye'nin yanında yer alma sözünü veriyor, ayrıca Rusya doğuda işgâl ettiği Kars, Ardahan, Batum'dan çekilince o da Kıbrıs'ı iâde edeceği garantisini veriyordu.

Böylece 4 Haziran 1878’de yapılan bu anlaşmayla İngiltere Kıbrıs'a, dolayısıyla Doğu Akdeniz'e adımını sağlam bir şekilde atmış oldu. 12 Temmuz 1878’de Kıbrıs’ın son Türk Valisi olan Besim Paşa makamını İngiliz Amiral Lord John Hay’e devrettikten hemen sonra bunun etkisi Kıbrıs’ta yaşayan Türk Toplumu üzerinde çabuk görüldü. Rumlardan daha fazla yerleşik olan Türk nüfus, yönetimin el değiştirmesiyle Anadolu'ya göçmeye başladılar.

Birinci Dünya Savaşı sonlarına doğru 3 Mart 1918 tarihinde Rusya Sovyet Federatif Sosyalist Cumhuriyeti ile Alman İmparatorluğu, Avusturya-Macaristan İmparatorluğu, Osmanlı Devleti ve Bulgaristan Krallığı arasında imzalanan Brest-Litovsk Antlaşmasıyla Ruslar; Batum, Kars ve Ardahan'ı boşalttılar. Böylece Kafkas Cephesi kapandı.

Ancak; Rusya doğuda işgâl ettiği Kars, Ardahan, Batum'dan çekilince Kıbrıs’ı asil sahiplerine yâni bize vermesi gereken İngiltere yaptığı anlaşmayı hiçe sayarak Kıbrıs’ı iâde etmedi. İngiltere bir kez daha verdiği sözden cayarak (her zaman bunu yapıyor) Kıbrıs’a el koydu.

Konu, Kurtuluş Savaşından sonra imzaladığımız Lozan Barış Anlaşmasında bir kez daha gündeme geldi. Ancak İngiltere koydurduğu bir madde ile konuyu temelli olarak kapatmayı başardı. Bilindiği gibi Lozan Anlaşmasının 20. maddesinde belirtilen, "Türkiye, Britanya hükümeti tarafından Kıbrıs'ın 5 Teşrinisâni 1914'te (5 Kasım 1914) ilân olunan ilhâkını tanıdığını beyan eder” cümlesiyle Türkiye tarafından hiçbir talep ve teklifi olmadan Kıbrıs İngiltere'ye terk edilmişti.

Bu tarihten sonra, “Yurtta Sulh, Cihan’da Sulh” prensibinden ayrılmadan 1949’lara kadar geldik. İtalya, Türkiye’nin teklifi geri çevirmesi üzerine Oniki Ada’yı 1947’de Yunanistan’a bırakmış, bu durum Kıbrıs’ın ilhâkı konusunda Yunanistan’da ümitlerin yeniden yeşermesine sebep olmuş, açıkça Enosis’i ilân etmişlerdi. Ada’daki Türkler ise 28 Kasım 1948 tarihinde Lefkoşa’da yaptıkları büyük bir mitingle, Türk halkının Rumların talep ettiği Yunanistan’a ilhâk (enosis) ve muhtemel bir muhtariyetin Türkler için cehennem olacağını haykırmışlardı.

Bu tarihlerde Ada’daki Rumlar Kıbrıs’ı tamamen Yunanistan’a bağlamak için örgütlenip devamlı artırdıkları dozajla İngiliz unsurlarına ve kendilerine büyük engel gördükleri Türklere karşı saldırıya geçtiler. İşte Kıbrıslı Rumların yaptığı bu saldırılar devam ederken, Anadolu’da da tedirgin bekleyiş sürmekteydi. Herkesin Kıbrıs’taki Türklerin âkıbetini merak ettiği o günlerde Ankara'dan yola çıkan yataklı bir tren herkesin meraklı bakışları arasında Haydarpaşa Garı’na girer. Hareketlenen protokol görevlileri yanı sıra, kalabalık bir gazeteci topluluğu ile foto muhabirleri de vardır. Beklenen kişi 1949 yılının CHP’li Dışişleri Bakanı Necmettin Sadak'tan başkası değildir. Sadak, Hasan Saka’nın Başbakan olmasıyla 10 Eylül 1947’de dışişleri bakanı olarak kabinede yer almıştı. Necmettin Sadak’ı basının merkezi İstanbul'da karşılamaya gelen gazeteciler ordusunun merakı ise elbetteki son zamanlarda oldukça gerginleşen Kıbrıs'a yoğunlaşmıştı.

İşte bu yüzden trenden inen Dışişleri Bakanının etrafı bir anda gazeteciler tarafından sarıldı. Beklenen cevabın sorusu şuydu; "Sayın Bakanım, Kıbrıs'ı Yunanlılar istiyor. Türkiye'nin de Kıbrıs üzerinde hakları vardır. Bu hususta ne düşünüyorsunuz?" El cevap, "Türkiye'nin Kıbrıs diye bir meselesi yoktur. Bu mesele tamamıyla İngiltere'ye aittir." Bunu duyan gazeteciler; “Fakat Sayın Bakanım soydaşlarımızın durumu ne olacak, onlar için bir şey yapmayacak mıyız?” diye sordularsa da, Sayın Bakan hiçbir şey duymamış gibi arabasına yönelir, sonra da maiyetiyle birlikte çekip gider. Şaşkınlık içerisinde kalan gazeteciler ise sessizce dağılır. Aynı Dışişleri Bakanı 23 Ocak 1950’de TBMM’de “Kıbrıs meselesi diye bir mesele yoktur” beyanatını da veren kişidir.

14 Mayıs 1950 genel seçimleri arefesinde yaşanan bu durum, millî refleks taşıyanlar arasında henüz yapılacak çok işlerin olduğu kanaatini de pekiştirmiş oldu. Genel seçimler sonunda tek başına iktidara gelen Demokrat Parti hükümetleri bu konuyu ele aldılar. Yapılan çalışmalar, ancak 1957 genel seçimlerinden sonra kurulan hükümette dışişleri bakanı olarak görev alan Fatin Rüştü Zorlu’nun cesaretle gece gündüz demeden gösterdiği gayretle neticelendirildi.

Zorlu’nun bizzat yürüttüğü başarılı müzakerelerin ardından nihayet 1959'un 11 Şubat'ında Zürih'te, 19 Şubat'ında Londra'da “Garantörlük” imza altına alındı. Türkiye artık Kıbrıs Türklerine garantör olmuştu. Yetmedi, Kıbrıs Cumhuriyeti Anayasası Türkiye, İngiltere ve Yunanistan tarafından imza altına alındı. Kıbrıs'ta yaşayan Türk ve Rum temsilcileri de anlaşmalara imza koydular.

Fakat bu anlaşmalara hiç de kolay gelinmedi. Bedeller ödendi. Önce; bu anlaşmalara imza koymak için İngiltere’ye giden Başbakan Adnan Menderes’in uçağı Londra yakınlarında şâibeli bir şekilde düştü. Düştükten sonra ters dönüp ikiye bölünen uçak yanmaya başladı. Ve beklenen korkunç sonuç; yanan uçakta bulunan 16 üst düzey yöneticinin 9’u, 8 uçak görevlisinden 5’i hayatını kaybetmesiyle son bulmuştu.

Buna rağmen, Londra’da diplomasi trafiği hiç durmadan çalışmış, daha ilk akşam İngiltere Başbakanı Harold Macmillan ile Kıbrıs Konferansı için Londra’ya gelen Yunanistan Başbakanı Konstantin Karamanlis hastaneye gelmiş, fakat ilaçların etkisiyle uyuyan Menderes’le görüşememişler yalnızca ziyâret defterini imzalamakla yetinmişlerdi.

Ertesi gün ise İngiltere Kraliçesi 2. Elizabeth Türkiye'nin Londra Büyükelçiliği'ni bizzat arayarak, Menderes'in sağlık durumu hakkında bilgi almış, geçmiş olsun dileklerini iletmiştir. Başbakan Adnan Menderes de boş durmaz. Devlet işleri beklemez anlayışıyla, kazâ esnasında kırılan yakın gözlüğünün yenisini getirtir ve dışişleri bakanlığımızın Kıbrıs Anlaşması ile ilgili hazırlayarak getirdiği teferruat yüklü dosyaları tek tek inceler. Nihayet bir gün sonra da takvimler 19 Şubat 1959’u gösterirken hastane odasına gelen İngiltere ve Yunanistan Başbakanlarının yanında anlaşmayı imzalar. “Başucu anlaşması” olarak tarihe geçen bu anlaşma ile Türkiye Kıbrıs’ta garantör devlet statüsü kazandığı gibi, kurulacak olan Kıbrıs Devletinin yönetimine Kıbrıs Türk’ü ortak olmuştur.

Türk Halkı Londra görev şehitlerini unutmaz. Kazânın yıldönümünde 17 Şubat 1960’ta Hacı Bayram-ı Velî Camii’nde mevlüt okutulur. Bir gün sonra da saat 12.00’de Menderes’in de bizzat katıldığı anma toplantısına Cebeci Şehitliğinde yatan 7 görev şehidinin kabirlerine 500’ün üzerinde çelenk gönderilir. Ayrıca Londra’da Brookwood’daki Türk Şehitliğine isimleri yazılır. Kıbrıs Türk’ü de vefâ örneği göstererek şehit olan mürettebatın isimlerini Lefkoşa’da Köşklüçiftlik bölgesinde sokaklara verir.

Kıbrıs’ta; görev şehitlerimizden Lütfü Biberoğlu, Münir Özbek ve Kemâl Zeytinoğlu’nun isimlerinin verildiği sokaklar birbirine paraleldir ve üçü de İlhan Savut Sokakla kesişir. Şerif Arzık Sokak ile Server Somuncuoğlu sokaklar da birbirine sırt sırtadır. Sabri Kazmaoğlu Sokak ise Osmanpaşa Caddesiyle kesişmektedir. Muzaffer Ersü Sokağın devamı olan Server Somuncuoğlu Sokak ise Ledra Palas sınır kapısının yanındadır. Gündüz Tezel ile M.Ali Görmüş Sokaklar yine sırt sırtadır.

Büyük bedeller karşılığı Londra’da yapılan anlaşma, imza atan ülkelerin meclislerinde oylanıp kabûl edildikten sonra yürürlüğe girecektir. Konu TBMM’nin gündemine gelir. İsmet İnönü’nün CHP’si tek vücut olarak anlaşmaya ret oyu verir. Ret oyu verenlerden birisi de 27 Ekim 1957'de CHP Ankara Milletvekili olarak TBMM'ye seçilen ve aynı zamanda 12 Ocak 1959'da İsmet İnönü'nün listesinden CHP Parti Meclisi'ne giren Bülent Ecevit’tir.

Ecevit hem ret oyu vermiş, hem de anlaşma aleyhinde ateşli bir konuşma yapmıştır. Ancak buna rağmen anlaşma onaylanarak meclisten geçer.

Ne hazindir ki; Bülent Ecevit, 15 yıl sonra Menderes ve Zorlu’nun alın teriyle ülkemize kazandırdığı (Bugünkü KKTC’yi onlara borçluyuz) bu garantörlük anlaşmasının hukûki yapısına sığınarak 1974’te yaptığı harekâtla “Kıbrıs Fâtihi Karaoğlan” pâyesini alırken, suçladığı Adnan Menderes ve Fatin Rüştü Zorlu ise Kıbrıs Barış Harekâtından 13 yıl evvel idam sehpasında canını vererek bedel ödemiştir. Ruhları şâd, mekânları cennet olsun inşaallah…

Bu anlaşmalarla yeniden şekillenen Kıbrıs'ta, takvimler 16 Ağustos 1960’ı gösterdiğinde Birleşmiş Milletler tarafından Kıbrıs Cumhuriyeti’nin kuruluşu ilân edilir ve ortak bir hükümet oluşturulur. Dr. Fâzıl Küçük bu hükümetin Cumhurbaşkanı Yardımcısı olur. Ayrıca üç Kıbrıs Türk’ü de bakan olarak kabinede yerini alır. Fakat bu da uzun sürmez. Akıllanmayan Rumlar Ada’nın Yunanistan’a bağlanmasında ısrar ederek, Enosis’i gerçekleştirmek için tekrar katliama başlarlar. Fakat burada da “Toros” lakaplı Rauf Denktaş kayasına çarparlar ve müthiş bir mücadele başlar.

Var olmak-yok olmak mücadelesinde haçlı Avrupa Birliğinin desteğini arkalarına alan Rumların saldırganlığı önlenememiş garantörlük anlaşmasından sonra da 15 yıl boyunca Yunanistan’dan gönderilen Georgios Grivas adlı subayın liderliğinde kurdukları EOKA adlı terör örgütüyle onlarca Türk Köyü basılarak binlerce Türk şehid edilmiş, ancak Fâzıl Küçük, Rauf Denktaş ve yine binlerce Kıbrıs Türk’ünün şanlı direnişiyle Kıbrıs Türk’ü yok edilememişti. Bu mücadelede ilk şehit pilot olarak Cengiz Topel tarihe geçmiştir.

Direniş karşısında umduğunu bulamayan Yunanistan, son kez ve bütün gücüyle Kıbrıs’ı ilhak etmek için saldırıya geçer. Saldırıyı yapanlar, 7 yıl önce 21 Nisan 1967 tarihinde Yunanistan'da darbeyle yönetimi ele geçiren Yunan Askerî Cuntasıdır. 15 Temmuz 1974'te Kıbrıs'ta da darbe yaparak hükümeti yıkmışlar, Rum silahlı terör gruplarına liderlik eden, Küçük Kaymaklı'daki katliamdan sonra “kasap” lakâbını alan Nikos Sampson’u cumhurbaşkanı yaparak Kıbrıs Yunan Cumhuriyetini ilân etmişlerdi.

Ancak Türkiye bu duruma daha fazla seyirci kalmadı. Menderes ve arkadaşlarının canla-başla çalışarak elde ettikleri “Garantörlük” hakkını kullanarak Başbakan Yardımcısı Necmettin Erbakan’ın da baskısıyla 20 Temmuz 1974'te Kıbrıs'a asker çıkarttı.

20 Temmuz 1974’te birinci Kıbrıs Barış Harekâtı, Rauf Denktaş’ın “Ayşe tatile çıksın” mesajıyla da Ağustos’ta ikinci harekât yapıldı ve kesin şekilde Kıbrıs Türkü soykırımdan kurtuldu. Bununla kalınmadı; Kahraman Türk Askerinin Kıbrıs’a ayak basmasından üç gün sonra, 23 Temmuz’da sadece 7 gün cumhurbaşkanlığı makâmını işgâl eden Nikon Sampson’un hükümeti dağılmak, kendileri de kaçmak zorunda kaldı.

Yetmedi, Sampson’u o makâma getiren Yunanistan’daki askerî cunta hükümeti de Türkiye’nin bu müdâhalesi sonucu dağılarak yerini sivil idarecilere bırakmak zorunda kaldı. Yâni bir nevi Yunanistan’a demokrasi Türkiye sayesinde geldi. Böylece Türkiye; hem Kıbrıs'taki, hem de Yunanistan'daki darbecilerin yönetimlerden uzaklaştırılmasını sağlamıştı. (Yunanistan’da ömür boyu hapse mahkûm edilen cuntacıların hepsi de cezaevinde ölmüştür.) Akabinde 13 Şubat 1975’te kurulan Türk Federe Devleti ile 15 Kasım 1983’te kurulan KKTC ile de adadaki Türkler rahata kavuşmuşlardır.

Fakat Türkiye açısından zorlu mücâdele o tarihten sonra da bitmedi. Günümüzde de Kıbrıs etrafındaki yeraltı kaynaklarının keşfi ve paylaşımı noktasında değişik bir hâl alarak devam etmektedir. Doğu Akdeniz’de hâlen tesbiti yapılmış olanlarla, bulunmayı bekleyen gaz kaynaklarının kıyıdaş ülkeler arasında paylaşılması beklenirken, Güney Kıbrıs Rum Yönetimi Akdeniz'de en uzun kıyı şeridi olan Türkiye'yi ve KKTC'yi yok sayarak abilerinin talimatıyla “Münhasır Ekonomik Bölgeler” oluşturmaya başladılar. Buna göre 2003'te Mısır'la, 2007'de Lübnan'la, 2010'da İsrail'le anlaşmalar imzalayarak tehlikeli işlere kalkıştılar.

Rumlar, Münhasır Ekonomik Bölge ilân ettikleri sözde 13 parseli arama ve sondaj yapılması için bölgeyi tek taraflı olarak çok uluslu şirketlere açarak olayı iyice gerdiler. Bölge yeniden hareketlendiğinde, güyâ Rumları destekleme adına da başka ülkeler de bölgede boy göstermeye başladılar. İşte burada Sayın Cumhurbaşkanımız Recep Tayyip Erdoğan devreye girdi. Çünkü Rumların Munhasır Ekonomik Bölge ilân ettikleri bu 13 parselden 2, 3, 8, 9, 12 ve 13 no’lu parseller Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti'nin hak ettiği alanlarla; 1, 4, 5, 6, 7 no’lu parseller ise Türkiye'nin kıta sahanlığıyla çakışmaktaydı.

Nihayet Türkiye; garantörlük haklarını kullanarak Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti'nin ve kendi haklarını korumak için derhal bölgede çok yönlü çalışmalara başladı. Bu çalışmalar; Türkiye'yi Akdeniz’de kuşatmak ve Kıbrıs'la bağını koparmak isteyenlerle, kendisinin hakkı olan enerji kaynaklarını gasp etmeye çalışanlara karşı yeri geliyor oldukça sertleşiyor. Doğu Akdeniz’in sahip olduğu enerji kaynakları hakça paylaşılmadığı sürece, bu mücadele daha da sertleşecektir. Türkiye bütün unsurlarıyla buna hazırdır.

Bunun için, Barbaros Hayreddin Paşa sismik araştırma, Yavuz ve Fatih sondaj gemileriyle, Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti Devletinin vermiş olduğu ruhsatla, tespit edilen A, B, C, D, E, F ve G bölgelerinde arama ve sondaj çalışmalarına, zaman zaman Türk Silahlı Kuvvetlerine ait deniz ve hava muharip güçleri de refakat etmektedir.

Bunların dışında Cumhurbaşkanımız Sayın Recep Tayyip Erdoğan’ın ismini koyduğu ve 12 bin 200 metreye kadar sondaj yapabilme özelliği ile alanında eşi benzeri olmayan 228 metre uzunluğundaki “Abdülhamid” adlı gemimiz yine Cumhurbaşkanımız tarafından Mersin’den görev yerine uğurlanırken, ona yardımcı olmak üzere refakatçi üç ikmal gemimiz de aynı anda limandan ayrıldı. Bu ikmal gemilerimiz, isimleri yine Cumhurbaşkanımız tarafından konulan ve 24 Aralık 1963 tarihinde Lefkoşa’da, Tabip Binbaşı Nihat İlhan’ın Rum katiller tarafından hunharca şehit edilen üç küçük oğlunun isimleri olan “Murat İlhan”, “Kutsi İlhan” ve “Hakan İlhan’dı.”

Anneleri Mürüvvet Hanımla birlikte evlerinin küvetinde koyun koyuna şehit edilen bu üç kardeş, şimdilerde Mavi Vatan sınırlarımız içerisinde Doğu Akdeniz'de “Yörük 1” kuyusunda koyun koyuna görev yapıyorlar. Kendilerine muvaffakiyetler diliyoruz. O isimleri yaşatan Cumhurbaşkanımıza da şükranlarımızı sunuyoruz.

Şükranlarımızı sunduğumuz birisi daha vardır. O da, her fırsatta; "Türkiye'nin garantörlüğü, Türk askerinin Kıbrıs'taki varlığı, egemenliğimiz ve siyasi eşitliğimiz, bizim kırmızıçizgilerimizdir ve bunlardan asla vazgeçilemez" diyen, bizleri de makâmında kabûl etme nezâketini gösteren Türk Dünyasının ayrılmaz parçası Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti (KKTC) Cumhurbaşkanı Sayın Ersin Tatar’dır.

Bu vesileyle, Kıbrıs Türkü’nün bağımsızlık mücadelesini kazanmasına liderlikleri ile öncülük eden ve kurdukları Türkiye destekli “Bozkurt” amblemli “Türk Mukavemet Teşkilâtı” (TMT) ile destansı mücâdele veren merhum Dr. Fazıl Küçük, Rauf Denktaş, Rıza Vuruşlan Paşa olmak üzere yüzlerce kahramanımızı ve Kıbrıs Barış Harekâtı’nda omuz omuza şehit düşen 498 Mehmetçiğimiz ve 70 Kıbrıslı mücâhidimizi rahmet ve şükranla yâd ediyorum. Ruhları şâd, makamları Âli olsun.

KAYNAK: yeniakit.com.tr HALİT KANAK