“Rusya ve Ukrayna bağımsız, orduları olan iki koca devletti.
 İki yıl önce savaşa tutuştuklarında "çağdaş Batı" anında ikincisinin yanında saf tuttu.
 Ama ne saf tutuş!
 Ticari, diplomatik, askeri ambargodan falan bahsetmiyorum.


Avrupa operalarında Çaykovski'nin Kuğu Gölü balesinin oynanmasını yasakladılar. 1930'lardaki gibi Berlin'de toplanıp yaktılar mı bilmiyorum ama okulların müfredatından Dostoyevski'nin kitaplarını çıkardılar.
Tabii dünya bir kolektif delilikten yeni yeni çıkıyordu. Virüsten maske takarak, pencereleri kapatarak kaçabileceğine "bilimsel" olarak ikna edilmiş insancıkların bir şeye şaşıracak, mantık arayacak halleri kalmamıştı.


Pandemide olduğu gibi bu küresel histeriye itiraz edenleri de Putinci, üçüncü dünyacı diye yaftaladılar.
 Beyin sisinden olsa gerek, en anti Amerikancıları bile Rusya karşısında ABD'nin kuklası Zelenski'nin arkasında kümelenmekte tereddüt etmedi.
 Zira çağdaşlıktan, medeniyetten, insanlıktan yana durduklarına çok eminlerdi.


İsrail'in Gazze'de giriştiği son soykırımın ardından biraz daha ayıldıklarını görüyorum.
 Sadece barış diye tweet attığı için Avrupa'daki konserlerinin iptal edilmesini "garip" bulduğunu söyleyen Fazıl Say bakın nasıl yakınıyor:
 "Ben Avrupa'da ifade özgürlüğüne güven duyulur, karanlık ve anlayışsızlık yaşanmaz diye bilirdim. Bu rahatsız edici olay babında güvenim oldukça sarsıldı."


Fareli köyün kavalcısının ezgisiyle sarhoş olduklarını, kanon yaptıkları şarkının aslında kendi cenaze marşları olduğunu anlayanların sayısı artıyor.
 Evet, bedeli ağır oluyor ama insanlığın birkaç yıldır duvara astığı asgari mantığa doğru uzanması, travmayı atlatmaya başladığının göstergesi.”